Polazište za rad Žene pod tenzijom predstavlja, 1895. godine objavljena knjiga “Nenormalna žena” samozvanog naučnika Artura Mekdonalda, čija je namera bila da proučava granični poremećaj ličnosti kod žena, ne u okviru institucija, nego u opštoj populaciji. Po njegovoj definiciji, emocionalno nestabilna osoba je ona koja ne uspeva da uskladi svoje ponašanje sa konvencijama zajednice u kojoj živi. Normalnost je definisao kao tipično ponašanje, a sve što odstupa od ove norme označio je kao devijantno i nenormalno. Ljubav je po Mekdonaldu opsesija i izvor emocionalnog ekscesa, “jedan od najčešćih uzroka mentalne, fizičke i emocionalne aberacije”.

Da bi prikupio materijal za svoje istraživanje, Mekdonald je objavio lični oglas, pozivajući zainteresovane slobodoumne dame na korespondenciju u kojoj će izneti svoje stavove o ljubavi, opisati intimna iskustva i očekivanja. Osobama koje su mu poslale pisma, nikada nije otkrio da njihove ispovedi namerava da koristi kao izvor za normiranje granice prihvatljivog emocionalnog ponašanja.

Polazeći od savremenih pisama koja su nastala kao odgovor na prvobitni oglas, moj rad istražuje strategija dominacije u konstruisanju kategorija seksualnosti, polne razlike, želje i normalnosti. Rad istražuje kulturne strategije u izgradnji ženstvenosti, seksualnosti i želje, kao i normalnosti kroz preispitivanje (pseudo)naučnih i društvenih praksi implicitno prisutnih u filmovima, fotografijama i pisanim dokumentima sa kraja devetnaestog i početka dvadesetog veka.

Više od stotinu godina nakon početnog eksperimenta, žene različitih starosnih grupa, profesionalnih opredeljenja, nacionalnosti i političke orijentacije, pozvane su da napišu pismo iz savremene perspektive kao odgovor na Mekdonaldov oglas. Fragmenti iz ukupno jedanaest pisama su montirani u jedinstveni narativ, koji čita kompjuterski generisan ženski glas.

Instalacija se zasniva na montaži tonskog zapisa sa dekonstruisanim arhivskim filmom kompanije Edison iz 1904. godine − “Kako je francuski plemić našao suprugu preko ličnog oglasa u New York Herald”. Ovo je tipičan primer ranih filmova potere. U ovom slučaju, čoveka koji je preko oglasa tražio ženu, progoni jedanaest žena kroz različite lokacije. Eliminišući uzrok potere progonjenog muškarca, kao i trenutak razrešenja kojim se takvi filmovi konvencionalno završavaju, hajka se pretvara u histeričnu, nelogičnu, non-stop ponavljanu akciju. Tempo filma, kao i zvučnog zapisa su usporeni u tolikoj meri da su dobili gotovo hipnotički kvalitet.