ghost {is other
Događaj Ghost {is other zamišljen je kao vrsta hepeninga u kojem se autor predstavlja kao neko drugi, odnosno kamuflira se u barmena, referišući na utvarno i haluci- nantno univerzalno prisustvo Lloyda iz filma The Shinning (Isijavanje) u crnoj jakni iz filma “Lucifer Rising” Kennetha Angera. Uz gestualnu intervenciju svetlosno-scenskog isticanja te zamene, odnosno dvostruke pozicije izvođe- nja, umetnik je praćen spot-svetlom tokom radne smene i muzikom Nenada Markovića. Postoji mnoštvo subjekata i ličnosti umetnosti prisutnih u Darkovim projektima, kao i u Prezerviranom svetu koji ima različita značenja: od alhemijskih postupaka, istorije zapadnog kanona u umet- nosti, pa čak i revolucionarnih poteza kao što je James Lee Byars, ka distopijskim posledicama kulturnih studija i svih vrsta društvenih i naučnih teorija našeg doba”, naveo je u pratećem tekstu istoričar umetnosti. Hepeningom i izložbom, otvorenom 17. decembra, Vukić se oslanja na hauntološke studije i nematerijalnu umetnost, eksplicirajući rad na konceptualno kompresovan i apstraktan način: “Ghost {is other je sintetizovan sadržaj vođen prostornim kvalitetima, planiran je u nastavcima koji okružuju prirode naših kinematografskih karnevala koji nas dalje sadrže kao virtuelno tržište na kojem Keatsovi slavuji dele elektroniku i može prekinuti negativnu sposobnost traja- nja koja vreba u nekim melodičnim zapletima. Ekscesivno prisustvo ne ostavlja tragove, ono se utapa u pejzaž kulturne hegemonije: To je čudno, gospodine. Ja se toga uopšte ne sećam”. Ono što se utapa u pejzaž kulturne hegemonije. rad prolazi putanjama logičkih polilema, gde se kvantitet pitanja povećava kao i nemogućnost njihovog kvalitativnog generisanja. anamneza se ispostavlja kao anonimni, zamaskirani izvor materijala. od perceptivne ustrojenosti i men- talnog određivanja, preko toposa vezanih za lokalni ontološki horizont. gde se pretenduje na njihovu konkretizaciju orijentisanu ka fragmen- tima recentnih teorijskih okvira (igračaka-alata). / Dim is ghost-ing the happening by Darko Vukić who is someone else. Curator of this misty lounge bar, live avant- garde music venue and exhibition space invited Darko to conceive an in-situ installation. Titled as ghost {is other, the event is thought as a hybrid happening based on expe- riencing hauntological texts. From condescending analyses of strange neoliberal world, loneliness, boredom and envy, to the visions of different and lost futures, and thoughts on the Acid Communism. There is an array of subjects and art personalities present in Darko’s projects that holds different meanings: from alchemical procedures, History of Western canon in arts and even revolutionary moves such as James Lee Byars towards dystopian aftermaths of cultural studies and all kinds of social and scientific theories of our age. We could say that studies of historical Yugoslavia, its nostalgia biases in this zoomed locality of a given, space and history infuse into excessive presence that leaves no traces of what is immersed in the landscape of cultural hegemony, the most abstract modes of sonic functions and possibility of inserting a seizure into spatial, a leak of haunts that rise from these phantomic quotes: That’s strange, sir. I don’t have any recollection of that at all; I was born after the war; It was after the break, from which current ideological phantoms displace us. The event consists in two stages, one that encap- sulates performance in dimensions of spatiality and sound, and other as a setting that complies documentary traces, ephemerality, object-light relationships, ambience, video installation as well as a hidden engraving on a metal plate coated with a mirror surface in a smoke-filled toilet. Artist cam- ouflaged himself into a bartender during his night shift at the bar, referring to the hallucinatory pres- ence of Lloyd from The Shinning and wearing a black jacket of Kenneth Anger’s Lucifer Rising, fol- lowed by spotlight as a scenic gesture and backed up with music session by a dazzling and enig- matic musician Nenad Marković (aka 33.10.3402). The author explains his frame-work in a conceptually compressed way: ‘ghost {is other, as synthesized content thrown into space, is planned in sequels that surround the nature of our cinematic carnivals that contain us further. As a virtual marketplace where Keats’s nightingales share electronics} may cease the negative capability of transience lurking in some melodious plots.

ELECTROPLATING THE BABY
Electroplating the Baby je projekat pokrenut i inspirisan pesmom Jo Schapcott u kojoj se opisuje izum pariškog naučnika dr. Variota, galvaniziranja tela mrtvih. Za mene je bilo začudno i intrigantno pokušati da preokrenem ovu ideju i predložim još radikalniji korak, a to je da se potakne nerođeno dete, fetus, kao savršen spomenik opisan u pesmi i patentu naučnika. Ovaj projekat je povezan sa sveprisutnim toko- vima u krajoliku nekropolitike i biopolitike. U kontekstu ljubavi i njene apstrakcije, ovaj rad provocira i roditeljski, tradicionalni topos poro- dičnog ujedinitelja, cilja koji putem sredstava reprodukcije koji kao vrhunac svoje ljubavi ima novo rođeno biće, bebu. Ali takođe ne samo roditeljska i društveno uspostavljena norma ljubavi, ljubav u ovom slučaju može biti i sama opsesija da se proizvede i realizuje, materijalizuje ili metalizira ova gotovo ne-moguća ideja u kon- kretan posao. Čudno je razmišljati o ovom radu u pravcu odnosa sa Pop-art kulturom i njenim sredstvima za proizvodnju. To se odnosi na dvo- struku apsorpciju znanja, u granicama okolnosti u kojima se ona sprovodi. Da će bilo koja vrsta ove artikulacije biti ispražnjena i zatvorena ... tako da se ovo polje ponavljanja otvari, da bismo shvatili da u ovoj igri nema kraja ... To je poznato onima koji su bacali kockice. Novi tip religije bi zaista trebao biti preduzimljiv i aktivan. Želim da, i ovo imobilizovano dete utopije ... U slučaju realne stvari, artefakta koji se izvodi pažljivo, i u hipotetičnom prostoru budućnosti, postavlja se glavno Ekhartovsko pitanje, da li nas ljubav zaista pretvara u stvar koju volimo? Da bi se sloj metala uspešno naneo potrebno bi bilo rešiti nedoumicu sa pripremom samog fetusa buduci da je, prilicno natopljeno (tj. vlažno). To se može rešiti ili putem odredenog hemijskog postupka koji bi vodu ucinio gelastom, ili dehidriranjem. Tako bi se masa i oblik fetusa prilicno izmenili. Postoji i druga mogucnost, a to je vrsta premumifikacije, koja podrazumeva plastificiranje ili obrazovanjem opne korišcenjem silikona. Najefikasnije bi bilo koristiti elektro- hemijski postupak, pre nego hemijski: jer on ukljucuje strujno kolo koje svojim kretanjem u galvanokupkici ostvaruje samo taloženje srebra potpuno hermetično. / Galvanized conceptions of love can sometimes be helpful in raising the most im- portant questions, such as Darko Vukić’s (RS) installation Electroplating the Baby. Situated between necro- and bio- politics, the artwork questions how the culmi- nation of parental love through reproduction can be solidified by galvanizing their unborn child into a precious silver object. It is a necromantic gesture, preciously silvering the most fragile nucleus of the true symbol of familiar love. Indeed, perhaps by acquiring possession of love as an object, we may truly cherish and continuously keep a loving relationship. Can the object of love fuel our loving by ensuring that the physical body stays relatively intact forever? From curatorial text, by: Stahl Stenslie, Luja Šimunović, Klara Petrović

INDEX 11-21
Tekst ove izložbe upravo jeste ova izložba, na zidovima i u ovom dokumentu. Rez je skup naslova izložbi realizovanih od 2011. do ove danas. Generativna artikulacija prostorno raspakovana je u kontekst-senzitivnim zonama autorstva. Za oprobavanje ekstraktovanja leksikografskog, ne-estetskog, semantičkog, simboličkog, referen- cijalnog i temporalnog agensa upotrebljena je površina zida. Zgusnuta arbitrarnost materijalizuje se kao lettering cutter folijom. Nizanje precizno sečene tipografije uvodi u igru relacija, linija nasumičnih označitelja, gestova koji ispoljavaju diskur- zivne operacije kao razmene, rad sa margine koja demonstrira postupak kao zauzimanje poziciije, interesovanjem i jvantifikovanjem istog. Strpljive zone zapleta prema sopstvenoj su materijalnoj prisutnosti unutar faktografskog imenitelja ili dostupne imaterijalnosti. Sklopovi su narativna iskliznuća koje kao takva istorija već dobro poznaje. Ali ostaje otvorenost prema konceptima indiferentnog komemorativnog statusa quo/gde? Prema pitanjima kritike moći interferencije mišljenja (i) generisanja tekstualnosti da se aplicira na prostorne rekurzije između istorije i galerije. Indiferentnost kao kritika koja izaziva uzmenirenost, svi prigovori su meta. Indiferentisti se pretvaraju da govore iz istine koja prevazilazi njihovu sopstvenu otelot- vorenu perspektivu. U sred srpske nacionalne epifanije stvaraju se kreativne indiferentne klase, koje pokazuju da identiteti kao i njihovi naslovi i imena, budući da su iz klasne segmentacije, nemaju veze ni sa bićem ni sa iskustvom (umetnosti), nego su proizvod tehničkog kompozita indiferentne radne snage od strane kapitala. Rad na otkrivanju dejstvujućih osobina indif- erenrnosti kao kritičkog stava i njegove destilacije, otkrile bi verovatno čitav set paradoksa enkapsulacije. Dalje možemo samo razgovarati kakve matrice ovaj dole skup može da kroji.