Walking on Eggshells
Walking on Egghshells ( https://vimeo.com/169661129 ) je eksperimentalni video koji je nastao kao kolaboracija između tri umetnice. Dea Džanković (Srbija) je zadužena za koncept, režiju, montažu i dizajn zvuka, Misia Mormina (Italija) je zadužena za koncept i kameru, a Dila Yumurtaci (Turska) za performans. Projekat je nastao u Istanbulu kao rezultat spajanja tri različite perspektive u odnosu na politizaciju ženskog tela u odnosu na kulturni milje. Projekat služi kao svojevrsna jukstapozicija ideja i vizualne interpunkcije između evropskog i azijskog nasleđa i kulturnih praksi. Koncept videa je kao osvrt na fetišizaciju samog ženskog obličja u duboko patrijahalnom i naizgled konzervativnom društvu. Sam naziv aludira na krhkost ženskog položaja u tako ukorenjenom sistemu, unutar koja je svaki postupak i čin sa sobom nosi potencijal kazne i ostracizovanja. Žensko telo je u takvoj sredini društveno prihvaćeno samo u slučaju potpunog prekrivanja ili otkrivanja u svrhu orijentalnog plesa, svaka drugačija forma oktrivanja kože ili bilo kakve konotacije „svakodnevne seksualnosti“ ili same integracije seksualnog elementa u ženski pol nailazi na strogo kažnjavanje, izopštavanje iz društva ili fizičku retribuciju. Video iz tog razloga stavlja akcenat na orijentalni ples kao jedini prihvaćeni oblik izražavanja ženske hiperseksulanosti, u ovom slučaju lišen svojih ornamentalnih obeležja i stavljen i kontekst ogoljenog fizičkog prostora gde umetnica ima slobodu da se suoči, uđe u otvoreni konflikt i prevaziđe okvire nametnute kolektivnim identitetom unutar koga živi. Walking on Egghshels ( https://vimeo.com/169661129 ) is a short experimental video which is a collaboration between three artists. Dea Džanković (Serbia) is in charge of the concept, direction, editing and sound design, Misia Mormina (Italy) is in charge of the concept and camera, and Dila Yumurtaci (Turkey) is the performer. The project was made in Istanbul, and is the result of combining three different perspectives on the politicization of the female form within the cultural milieu. It serves as a juxtaposition between ideas and visual language of european and asian heritage and cultural praxis. The concept of the video examines the fetishization of the female form in a deeply patriarchical and seemingly conservative country. The name of the project alludes to the fragility of the female position within such a society, where every single act brings about the potential for punishment and ostracization. Within such an environment, the female body is only accepted if it is fully covered or revealed for the purpose of the oriental dance. Every other form which reveals the skin or seeks to connote any kind of „everyday sexuality“ or integrate sexuality with femininity results with punishment, alienation from society or even physical retribution. The video seeks to emphasize the oriental dance as the only socially accepted form of female „hypersexuality“, but to strip if of its ornamentation and place it within a space devoid of any cultural context, so that the artist has the freedom to face, conflict and overcome the imposed boundaries of the collective identity she belongs to.

Crvenolom
Crvenolom (https://www.youtube.com/watch?v=FsPgynJUsBw) je interaktivna instalacija, napravljena od ready- made predmeta na kojima se vršila intervencija koja se sastoji od bojenja u crveno, sklapanja sa drugim predmetima ili razlaganja na delove. Nastala je kao rezultat jednomesečne rezidencije u Kulturnom centru Grad, a u sklopu instalacije je izveden performans gde sam postala „živi“ deo instalacije. Crvena boja je svepristuna u ovoj fazi mog stvaralaštva, i kroz nju ispitujem pojmove kao što su sećanje, bes i strah. Pravljenje celokupne instalacije u crvenoj boji i prostora koji evocira na poznati kutak koji imamo u domovima, gde gledalac može da bistvuje, istražuje i u kojoj može da se igra, prevashodno treba da izazove emotivni naboj i predstavlja vrstu vizualnog interpunkta gde nesvesno prelazi u svesno. Elementi instalacije koji namerno aludiraju na detinjstvo i intimni životni prostor nemaju motiv da logički izazovu nečiju reakciju ili da budu delovi slagalice koju gledalac treba da odgonetne nakon interakcije sa instalacijom, već da izazovu emotivnu reakciju i ispitaju granice do kojima je publici prijatno da „diraju“ po tuđim, zatim i svojim sećanjima i emotivnim interpretacijama istih. Kroz sažimanje sa sopstvenim represovanim emocijama, pravljenje instalacije je postao svojevrsan proces totemizacije predmeta i prostora u kome može da se izvede performans kao ritualni čin pročišćavanja i defragmentacije, koji u isto vreme izaziva publiku da prođe kroz isti proces uporedo sa mnom. Crvenolom (https://www.youtube.com/watch?v=FsPgynJUsBw) is an interactive installation, composed of ready - made objects that were intervened on by being painted red, combined with other objects or entirely deconstructed. It is the result of a one month art residency program at KC Grad, and it also encompassed a performance during which I became a „living“ part of the installation. The color red is dominant in this phase of my artistic practice, which I use as a channel to investigate themes such as memory, anger and fear. Making the entire installation monochromatic and alluding to a known living space to all of us, where the viewer feels comfortable to be in, explore in and play in, seeks to cause an emotional surge and serve as a visual interpunct where the subconscious can surface into the consciousness. The elements of the installation that intentionally refer to childhood and an intimate living space do not aim for a logical response or serve as a piece of a puzzle that a viewer needs to solve after the interaction is done, but to create an emotional reaction and test the boundaries of the audience when it comes to comfort levels of dealing with the emotional interpretation of someone elses memories, and in turn - their own. By accepting and integrating my suppressed emotions, the process of making the installation stood for a totemization of the space in which I could do the performance as a purgatory ritual for my own defragmentation, and where the audience was invited to go through the same process alongside me.

Menažerija
Menažerija je interaktivna instalacija koja se bavi ispitivanjem identiteta stavljajući ga u fizički kontekst dobro poznatog predmeta. Menažerija (fr. Menagerie) znači živinarnik, pojam koji predstavlja mesto gde se drže retke i egzotične životinje, koji je pre svega ograđen i osiguran tako da ne može da se napusti. Taj prostor u ovom slučaju je obična staklena vitrina, koja se u nekom obliku nalazi u svim kućama. Svima nama taj dobro poznati prostor je mesto gde se čuvaju različite dragunlije, fotografije i predmeti koje se uglavnom gledaju samo spolja, a svaka forma interakcije biva strogo zabranjena. S ozbirom na to koliko se ti prostori čuvaju od dodira ili istraživanja, oni prolaze kroz svojevrsnu vrstu apoteoze, i postaju oltari gde svi predmeti imaju funkciju relikvija u konstrukciji jednog identiteta, a samim time i potonjeg porodičnog identiteta. Kroz kreiranje replike jedne ovakve vitrine, namera je stvaranje jednog mikro univerzuma koji istražuje datu konstrukciju. Odabirom i intervencijom na ready- made predmetima koji su deo instalacije ispitujem tenziju koja postoji između forsirane kreacije ega i negiranih delova koji se potiskuju. Kao korak dalje, instalacija je interaktivna, ona nam daje ključ (što bukvalno, što figurativno) da otvorimo, zadiremo i ispitujemo sve njene kutke, što je metafora procesa samospoznaje. Većina predmeta u sebi sadži fragmente druge predmeta i stvari, što je jasna aluzija na naše fragmentirane delove ličnosti kojima se ne bavimo, i koji se ispoljavaju na jako neprijatne, a često i brutalne načine. Mi smo svi zatvorenici sopstvenog ega. Ovim radom sam želela da postavim fizičke okvire stega koje nas drže zatvorenim u konstantnom ponavljanju šablona ponašanja i odnosa, i da ukažem na važnost suočavanja sa nepoželjnim delovima nas samih kako bi došlo do procesa integracije. Menažerija (Menagerie) is an interactive installation that explores the notion of identity by placing it within a context of a well known object. The word comes from French and it stands for a place in which rare and exotic animals are kept. In this work, it is an ordinary glass case that we all have in our houses in one form or another. That universally known object is a place where so many memorabilia, trinkets, photographs and family heirlooms are kept and can only be looked at, never touched. Seeing how much these places are bolted away from any form of interaction, they go through a kind of apotheosis and become altars in which the objects become relics that attest to the identity construction, on the individual and family level. By creating a replica of such an object, I created a micro universe that examines the given identity construction. By selecting and intervening on ready- made objects that are a part of the installation, I aim to investigate the tension between a forced egoic creation and the negated parts of our identity. To take it a step further, the installation is interactive and gives us a key, both figuratively and literaly, to open, investigate and examine all its components, as a metaphor for self recognition. Most of the objects in the glass case contain fragments of other objects and things, which alludes to our fragmented selves that we keep denyuing and that keep surfacing up in unpleasant, and often brutal ways. We are all prisoners of our own egos. With this work I wanted to create a physical representation of the things which keep us imprisoned and doomed to repeat patterns of behaviors and relationships, and to depict how important it is to face all the undesirable and ugly parts of ourselves if we truly want to go through the process of integration.