A Journey through the No Way Out (2019)
Rad simulira iskustvo "road tripa" kroz domen zablude, specifično se baveći odnosima unutar okvira pojma "eskapizam": agensom njegovog delovanja i njegovim prostornim i vremenskim granicama. Ova prostorna instalacija predstavlja apstraktni pejzaž, neonsku pustinju formulisanu korišćenjem neonskih cevi i peska. Pozicionirana u dno mračnog, dugačkog hodnika, uslovljava posmatrača da joj prilazi frontalno, postepeno ga “uvlačeći” u specifični prostor čiji artificijelni ambijentalni sadržaj ostavlja utisak prostiranja unedogled. Gradacija sagledavanja kroz prilazak naglašava vreme kao značajan faktor za percipiranje rada a nemogućnost daljeg prodora u prostor instalacije postaje pozicija na kojoj se asocijativna i simbolička značenja sadržanih elemenata u posmatraču prepliću u rasponu od intuitivnog do racionalnog. Druga mogućnost sagledavanja rada je iznutra ali tako da se posmatrač u središnjem prostoru instalacije nađe iznenada, sa strane, suočen sa banalnošću konstruktivnih elementima instalacije, onemogućen da doživi “preplavljenost” uticajem ambijenta, sa mogućnošću da se lako i trenutno vrati u siguran, osvetljeni prostor ostatka galerije. *Prostorna instalacija, dimenzije varijabilne, kombinovana tehnika: neonske cevi, pesak, žica, reflektujući prah, 2019.* ---------------------------- The work is a simulation of the experience of a road trip through a delusion domain, specifically dealing with relations within the framework of the notion of escapism, its scope and its spatial and temporal boundaries. The spatial installation represents an abstract landscape, a neon desert formulated through the usage of neon lights and sand. Set at the bottom of a dark, long corridor, it obligates the observer to approach it frontally, gradually inviting him into the artificial ambient which seems to extend endlessly. Gradation of the approach emphasizes the time as a significant factor for the perception of the work: Also, the inability to further advance into the installation space becomes the position at which the associative and symbolic meanings of the exposed elements interweave in the range from intuitive to rational. Another approach to the installation is from the inside, so that the observer suddenly finds himself in the midst of it, confronted with the banality of the constructive elements, with easily approachable pass through to the safe, well lit gallery space. *Ambient installation, Mixed media: neon lights, sand, wire, Variable dimensions, 2019*

The first time in my life that I have ever knowingly grasped erotic sensation thanks to MTV: David Bowie,
Video instalacija kako sam prvi put u životu svesno doživela osećaj erotike zahvaljujući Emtiviju: Dejvid Bouvi, China Girl, nastao je iz potrebe za reevaluacijom sopstvenih sećanja, odnosno, reevaluacije odnosa prema sentimentalnosti uopšte. Formalno, instalacija se sastoji od analognog televizora, video rekordera, postamenta, stolice i slike, ulja na platnu. Na televizoru su u repeticiji prikazani kadrovi romantičnog pejzaža na kojima su predstavljeni zalazak sunca i ljubavnici u talasima, preuzeti su iz muzičkog spota Dejvida Bouvija, praćeni autorskom muzičkom numerom. Bouvijev muzički spot, originalno snimljen analognom tehnologijom, za potrebe videa je preuzet sa interneta u digitalnom formatu, zatim montiran i onda snimljen u “lupu” na VHS kasetu u trajanju od 180 minuta. Ponavljanje osnovnog motiva reprodukovanog sa VHS kasete, omogućava kontinuirano proživljavanje sentimentalnog iskustva, prinudno podsećanje na prošla vremena: analogne televizore, neočekivane “gličeve” i “prepržen” kolorit slike reprodukovane u VHS tehnologiji, fotonsku predstavu viđenu u detinjstvu. Kontinuirana repeticija motiva koji oscilira između odrednica romantičnog, erotskog i kiča, izaziva osećaj nelagodnosti tako da sama predstava odražava disonantni odnos prema sentimentalnosti. Ona je, istovremeno, i omaž njenoj nekritičnoj nevinosti, i ironičan otklon od iste. Temporalnost sećanja je dodatno naglašena sugestivnom autorskom numerom koja adekvatno reflektuje sentiment. Ambijentalno okruženje tako postaje specifičan mizanscen koji posmatraču obezbeđuje prostor i vreme za kontempaciju. *Snimak instalacije: https://youtu.be/f7FVk7vXXbs ----------------------- Video installation „The first time in my life...“ emerged from the need to revalue the content of a personal memory and, on the other hand, the attitude towards sentimentality in general. It is consisted of a video taped on a VHS cassette, reproduced via VCR on an analogue TV set. Due to distortion of sound taped on a VHS cassette, an audio track that rounds up the ambiance is played via mp3 player and accompanying speakers. Installation also includes a TV stand and a chair that simulate a childhood living room where the initial experience took place. The basic motif, the romantic landscape depicting sunset and lovers rolling in the waves, in it’s repetition, causes continuous regoing through the sentimental experience, the recollecting of the times passed: analogue TVs, unexpected glitches and “burnt”colors of the the image reproduced in VHS technology, recollections of the photonic scene that had been remembered in childhood. The constant repetition of the motif that oscillates between the determinants of romantic, erotic and kitsch, creates a sense of discomfort in a way that the images reflect a dissonant attitude towards sentimentality. They are simultaneously an homage to it’s nonjudgmental innocence, and an ironic criticism of it. The temporality of memories is further suggested by the suggestive audio track that accordingly reflects the sentiment. The ambient environment thus becomes a particular mise-en-scène that provides the contemplative time (and space) for the observer. *Installation footage: https://youtu.be/f7FVk7vXXbs

Diorama: Airplane crash in the jungle (2018)
“Avionska nesreća u džungli” je “site specific” instalacija koja pripada seriji “Džungla” koju čine radovi izvedeni u različitim medijima, a zasnovani na pojmu “memento mori”, predstavljenom motivom lobanje i prikazom džungle kao nosećeg motiva vanitasa u mojoj interpretaciji ove neprolazne teme. Konceptu džungle kao obećavajućem tropskom predelu izobilja, supstitutu “izgubljenog raja”, eskapističkoj destinaciji bega od svakodnevice, suprotstavljam njen htonski karakter: ona je prostor stalnog rađanja ali ujedno i stalnog truljenja i propadanja. Priloženi rad “Diorama...” nastao je kao reakcija na arhitektonski i simbolički prostor Muzeja avijacije u Beogradu i, specifično, istorijat jugoslovenske aviokompanije JAT. Izveden je u jednoj od zapuštenih i praznih vitrina, u tehnici karakterističnoj za izlaganje muzejskih eksponata na veristički i ilustrativan način, tako da se naizgled uklapa u stalnu postavku Muzeja. Raznobojno neonsko svetlo, folije koje simuliraju romantičan zalazak sunca u tropima, beli pesak i bujno veštačko rastinje, stoje u opoziciji sa prikazom aviona koji se ruši nadomak svoje destinacije. Maketa aviona pripada kolekciji Muzeja i predstavlja jedan od najsavremenijih modela putničkih letelica korišćenih u “zlatno doba” JAT-a. Cela scena je praćena narativnim audiom koji na apstraktan i teskoban način simulira unutrašnjost avionske kabine pre, za vreme i posle avionske nesreće. -------------------- “Diorama: Airplane crash in the jungle” is a "site specific" installation belonging to the Jungle Series, a body of works done in various media, based on "memento mori" concept, represented by the image of the skull and the jungle as a fundamental vanitas motif in my interpretation of this eternal theme. Notion of the jungle as the promising tropical place of the abundance, the substitute for the "lost paradise", the escapist destination of the escape from everyday life, I oppose its chthonic nature: it is a place of constant birth, but also of a constant dying and decay. The presented work "Diorama ..." was created as a reaction to the architectural and symbolic space of the Museum of Aviation in Belgrade, and, specifically, the collapse of Yugoslav airline JAT. It is built in one of the abandoned and empty vitrines, in a media characteristic to museum exhibits, so that it seems accordant to the permanent Museum exhibition. Multicolored neon lights, transparent foils simulating the romantic tropical sunsets, white sand and lush artificial greenery, stand in opposition to the image of a plane collapsing on a brink of its destination. The aircraft model belongs to the Museum collection and is one of the most modern models of passenger aircraft used in the "golden age" of JAT. The entire scene is accompanied by an abstract narrative audio that simulates the interior of the airplane before, during and after the crash.