LIk iz Podzemlja I (Autoportret)
U prikazima portreta, pogotovo autoportreta, kontakt s stanovnikom Podzemlja je najintenzivniji. Odraz u ogledalu služi kao model s jedne strane, i sagovronik s druge. Zbog specifične atmosfere, prilikom portretisanja sopstvenog lika, moguće je analizirati psihološki profil pomenutoč lika, na jedinstven način. Na taj način slikar-posmarač stiče utisak karakteru Podzemlja, iznutra, i biva uvučen u mrak koji njime vlada.

Lik iz Podzemlja II
Susret s čovekom lice u lice, pruža mogućnost jedinstvene vrste dijaloga ,pre svega neverbalne, koja se zasniva na likovnom jeziku kao nosiocu dijaloških fragmenata. U pitanju je proces koji podseća na lutanje po mračnoj prostoriji ,s povremenim titrajima svetla. Ti suptilini titraji transponovani su slikarskim jezikom na platno, kao krajnji rezultat lutanja.

Lik iz Podzemlja III
Dok su, s jedne strane dijalozi pri portretisanju direktni, analiaza kroz akt, je drugačije prirode. Telo se posmata s strane ,posmatrač je udaljen od žarišta zbivanja, i posmatra dešavanja s distance. Udaljavanje slikara, tj. posmatrača, mu pruža priliku da Podzemlje sagleda s izvesne distance ,koja na drugačiji način sagledava problematiku ovog hermetičnog sistema. U ovom slučaju slikar-posmatrač je u manjoj meri upleten u zbivanja iz Podzemlja, u pravo zbog pomenutog udaljavanja, koje mu s druge strane pruža priliku da obuhvati fragmente pproblematike koji iz unutrašnjosti nisu vidljivi.