Prostor razgovora 1 / Conversation space 1
Uspostavljanje neposrednog kontakta između dve osobe, zbog prirode procesa komunikacije, odražava se na prostor u kojem se one nalaze. Na fizički prostor, rastojanje između osoba i „oblik praznine“ utiču svi elementi neverbalne komunikacije, a kroz njih indirekno deluje i verbalni sadržaj razgovora. U pogledu informativnosti i značenja, prostor koji razgovor „zahvata“ daleko je od praznog. Njegov oblik i vremenska promenljivost daju sliku o složenosti sredstava komunikacije i otvaraju mogućnosti za formiranje novih vizuelnih znaka. Prostor koji se otvara u trodimenzionalnoj formi postupkom negativnog definisanja „praznine“ izmeđzu dve figure i nizanja slojeva od kojih svaki sadrži podatak o jednom trenutku situacije koja je dokumentovana, predstavlja apstraktni prostor razgovora. Formiranje takvih prostora postupak je analogan analitičkom razmišljanju, čak i naučnoj transkripciji i obradi vremenskih informacija. The establishment of direct contact between two persons can, due to the nature of the communication process, effect the space in which they coexist. This physical space, the distance or the shape of the gap between persons is affected directly by non-verbal elements of communication and indirectly by verbal content. In terms of informativeness and meaning, the space occupied by one conversation is far from an empty one. Its shape and changeability through time can show just how complex communicative instruments are and even open possibilities for creating new visual signs. The three-dimensional space formed in the process of analysis and transcription of social interactions can be referred to as Conversation space. The conversation has been documented and its moments transferred to spatial layers – there is an analogy between this procedure and analytical thinking, or even scientific procedures of transcribing data.

Foto-dijagrami, serija / Photo-diagram series
Jedan od postupaka prikupljanja, selekcije i analize podataka o društvenom kretanju u radnom prostoru koji deli više umetnika zasnovan je na principu video nadzora. Snimanjem prostora, kretanja i komunikacije u njemu iz ugla najbližem uglu distanciranog posmatrača dijagrama i naknadnom obradom podataka koji se prikupljaju na osnovu snimka otvara se mogućnost dvostruke uloge autora – kroz direktno učešće i posmatranje situacije iz njenog centra, kao i kroz naknadnu, refleksivnu analizu. U seriji Foto-dijagrama sprovedena je analiza podataka o pojedinačnim trenucima kroz crtačke intervencije. Oba postupka odnose se prema fizičkom prostoru razgovora kao prema informativnom sadržaju koji ukazuje na prirodu odnosa i njihovu izraženu promenljivost i teže formulisanju različitih oblika dijagramskog prikazivanja kao preduslova vizuelne analize. One of the methods of gathering data on interactions, selection and analysis of the social picture that forms in the shared workspace can be compared to video surveillance. While observing space, movement and communicating situations by the use of the surveillance camera, we tend to take the distanced and objective position of a diagram-maker. Secondary analysis and interventions on the picture allow the author to take double position – to participate in the situation directly, as well as to reflect on it later. The series of Photo-diagrams relies on the analysis of specific moments through drawing interventions. Both approaches treat the physical space of a conversation as an informative content which reveals the nature of relations and their changeability and they tend to formulate different styles of diagrammatic representation in order to visually analyze the social image.

Dijadički odnos / The dyadic relation
Komunikacija između pojedinaca u neposrednom okruženju može predstavljati idealno polazište, kako u spontanom posmatranju međuljudskih odnosa, tako i u analitičkim proučavanjima u okviru interdisciplinarne prakse. Podaci koje možemo prikupiti na osnovu interakcija između nama najbližih osoba čine istraživačku „građu“ koja je podložna donekle subjektivnim tumačenjima, ali se može smatrati i najpotpunijom, s obzirom na to da o odnosima u kojima i sami učestvujemo nesumnjivo imamo najdetaljniju sliku. Vizuelno istraživanje komunikacije počinje upravo tu – težnjom da se „slika“ društvenih odnosa opredmeti, ispita kroz prostorni sistem znaka. U skulpturalnoj grupi Dijadički odnos fokus je na onome što predstavlja osnovnu gradivnu jedinicu mreže odnosa – dijadičkoj interakciji. Kao i svaka elementarna čestica, jedna dijadička situacija ima svoje specifične odlike, zavisne od osobina dva pojedinca. Međutim, nju čini i univerzalni element, odraz opšte prirode komunikacije i onih njenih oblika koji se neizostavno ponavljaju u mnoštvu interakcija. Upravo taj element omogućava da sagledamo dijadičku interakciju kao uzorak celine, mreže interakcija, onoga što vizuelna forma teži da obuhvati značenjem. Communication between individuals in our close surrounding can become an ideal starting point both in spontaneous observing interpersonal relations and in interdisciplinary analysis of the same subject. The data we are able to gather by observing interactions between the persons closest to us are a sort of research material which can be susceptible to subjective interpretations, but can also be seen as the most complete set of information, since we have a detailed image of the relations we participate in. That is exactly the place where a visual research of communication starts – by the tendency to make an image of social relations, a material representation, and to examine it through a spatial set of signs. The sculptural group Dyadic relation is focused on what we can define as a formative unit of relations – dyadic interaction. As any other elementary particle, one dyadic situation can have its specific characteristics, which depend on two individuals’ traits. However, there is a universal aspect in it as well, a part that indicates that a dyadic interaction is also a sample of a whole, that complex interactions net that reflects on the meaning of the visual form.