Slike/Reči - Images/Words
2014 Instalacija, digitalna štampa, postamenti Pretpostavljam da će generacije koje sada odrastaju uz svet posredovan fotografijom i skoro uvek dostupnim neposrednim vizuelnim reprezentacijama, kao i mogućnošću da ih s lakoćom razmenjuju, razviti nove vidove komunikacije koji su direktno vizuelni, i čini mi se da je njihove obrise već moguće razaznati (to da li ćemo mi taj jezik razumeti na istom nivou, posebno je pitanje). S druge strane, čitavo prethodno vizuelno stvaralaštvo, svaka slika koja ima svoj digitalni oblik predstavlja prekursor rečnika tog novog jezika. S obzirom da slike, nevezano za njihovu kompleksnost (koja može u manjoj ili većoj meri biti iskorišćena u svakoj komunikaciji), preuzimaju ulogu sličnu onoj koje reči imaju u jeziku, samo pitanje autorstva, na nivou prava, ali i na nivou tumačenja i značenja, biva sasvim prirodno razrešeno – prestaje da bude pitanje. Fenomen koji me interesuje jeste pojavljivanje ovih slika na mikroblog platformi Tumblr, gde razni drugi autori-blogeri koriste te slike kao integralne jedinice sadržaja u okviru svojih, neretko vrlo popularnih blogova. Model komunikacije omogućava “reblogovanje”, tj. objavljivanje datog sadržaja na svom blogu (tada po pravilu ostaje zabeleženo u okviru samog sistema od koga je sadržaj preuzet, ali autor postaje onaj koji je upotrebio sliku kao reč u okviru sopstvenog bloga i konteksta objavljivanja); “lajkovanje”, koje funkcioniše slično, osim što se samo ime onog ko lajkuje dodaje ispod slike, a ona se ne prenosi dalje na njegov blog; uz “reblogovanje” moguće je i “komentarisanje”, gde se povremeno upotrebi vrlo kratak tekst zarad pojašnjenja namere autora ili njegovog odnosa prema slici/reči. Ove slike nekada ukazuju na autora ili platformu na kojoj je slika pronađena, iako je često izvor koji navode tek prethodni neposredni izvor, doslovce, mesto gde su na sliku naišli, bez obzira da li je to njeno prvo pojavljivanje na internetu ili u javnosti uopšte. Izvor kao takav najčešće se ni ne navodi, osim u slučaju rebloga gde blog izvor ostaje zabeležen kao posledica funkcionisanja same platforme. Takođe, komunikacija koja se dalje razvija kroz ove slike/reči i oko njih, ne dotiče se tog pitanja. U radu Slike/reči, tražim svoje fotografije koje sam u različitim periodima objavljivao na raznim internet platformama, a koje su postale slike/reči upotrebom od strane drugih autora na Tumblr-u. Fotografije koje su prikazane, direktno su preuzete iz ovog konteksta, predstavljene kao odštampani spojeni “skrinšotovi” blogova na kojima sam ih pronašao – ispod fotografije su u nizu odštampani njoj pripadajući reblogovi/komentari/lajkovi i predstavljaju neku vrstu lične arheologije, ali i neku vrstu “snepšota” mesta u kojem, nakon što prestaju da budu moji radovi, postaju reči u evoluirajućem rečniku novog jezika. 2014 Installation, digital prints A generation growing up in a world mediated by photography, where instant visual representations of everything are available and can be shared, will most likely develop modes of communication that are visual. It seems to me that we can already discern the contours of this development. (Whether we will understand the language is still to be determined.) The current creative visual impact, where each image has its digital form, seems the precursor to a new vocabulary. Images, regardless of their complexity and their use in different communication situations, take on a similar role as words in a language. This has a huge impact on the question of authorship, on both the legal level and the level of meaning and interpretation. Authorship simply ceases to be a question. I am interested in the phenomenon of the microblogging platform Tumblr, where numerous authors / bloggers have access to images, can use them as integrated units of content and implement them into their own popular blogs. Tumblr’s communication model allows re-blogging, i.e. the publishing of given content on your own blog. As a rule, this content remains stored in the system from which it has been taken, but when you use an image the way you would use a word in your blog and integrate it into a text, you become the image’s author yourself. “Liking” functions in a similar way, except that the name of the person who likes an image is listed below the image and the image itself is just copied, not transferred to another blog. Re-blogging also allows comments. Occasionally a short text is added in order to clarify the author’s intention or his or her relation to an image or text. The author or the platform where an image has been found is sometimes indicated, although the mentioned source is often just the previous direct source, literally the place where the image has been spotted. In most cases, the source is not credited at all, except in re-blogging where the original blog is always mentioned because of the platform’s programming. The communication, developed by using appropriated images/words, does not take this issue into account. In Image-Words I am searching for photographs that I have taken – images/words I published on various internet platforms that became images/words by being used by other authors on Tumblr. The photographs on display derive from these sources. They are presented as printed screenshots of the blogs where I found them. Below each photo, the corresponding re-blogs/comments/likes are listed. They present a personal archaeology, but also a snapshot of an area where the images, having ceased to be my own works, became words in the evolving vocabulary of a new language.

Inherentne Skulpture - Tower of Nothing
2015, instalacija Uklapanja oblika i boja pri pravljenju tabli iz kojih se isecanjem dobijaju potrebni elementi za igranje “board game-ova” uslovljeni su proizvodnim procesom štampe i isecanja. Razvoj ovih procesa je rezultat, ali i značajan činioc razvoja civilizacije, a naročito vizuelne kulture i umetnosti. Odluka da se od ovih tabli konstruiše kula, s jedne strane očigledno parafrazira kule od karata (koje takođe najčešće koriste poleđine, skrivajući onaj deo koji ih razlikuje i koji omogućava igru), ali predstavlja rezultat istraživanja tabli kao osnovnog materijala i mogućnosti da se, kao specifičan, predstavi bez upotrebe klasičnih izložbenih metoda (ramljenje, kačenje na zid itd). Ispitivanje mogućnosti za konstrukciju jednostavnih struktura za koje ove table sada služe kao zidovi jeste proces koji tek započinjem. Sama kula je prozračna, moguće je videti unutrašnjost strukture, ali i gledati kroz nju. Ovo otvara mogućnosti istraživanja prostora koji je na ovaj način kreiran, pa i novo svođenje na dvodimenzionalnu strukturu: usmeravanjem svetla na kulu, stvarajući senku na zidu. Novi oblik se sada tiče samo odnosa naslaganih projekcija. Ako se ova senka animira, pomeranjem izvora svetla po nekoj dimenziji, otkriva se i kompleksnost unutrašnje strukture. 2015 installation Arranging shapes and colors of these punchboards, that originally contained elements needed to play board games, are defined by optimisation of the production process. The development of these processes is both the result and a factor in the development of a civilisation and specifically, it’s culture and arts. The decision to construct a tower, obviously paraphrases a house of cards (where you also use backsides as visible, hiding the part that enables the games), but it also is a result of exploring these punchboards as a base material for construction and the possibility to show it, as very specific, without using classical exhibiting tools (frames, hooks, nails, walls etc.) Exploring the possibilities for construction of the simple structures built by these boards is a process I have just begun. The tower itself allows to look through it and to see the inside of the structure. This allows the viewer to explore the space it creates, and to apstract it back to the twodimensional structure, by pointing a light-source that creates a shadow on the wall. The resultant shape is showing only the resultant relation of stacked projections. If you animate the shadow, by moving the light-source over an axis, it then discovers the complexity of it’s internal structure.

Trampa - Swap
2010- Intervencija u javnom prostoru, Instalacija Nakon snimanja, većinu fotografija više niko ne pogleda. Isto tako, većina fotografija koje neko gleda postoji samo dok je uključen ekran. Štampane fotografije uglavnom postoje samo kao propagandni materijal. Trampa je projekat kojim se ispituje koliko ljudi vrednuju štampanu fotografiju. Projekat je u toku, realizuje se u raznim zemljama i nema ciljnu i unapred određenu publiku; namenjen je prolaznicima. Odabrane fotografije malog formata (5×7 cm) poslažem na veliki sto na nekom otvorenom prometnom javnom mestu (npr. na trgu, šetalištu…). Na sto stavim uputstvo napisano na engleskom i nekom lokalnom jeziku, u kome kažem da svako slobodno može da uzme bilo koju fotografiju koja mu se dopadne, ali da na njeno mesto treba da stavi nešto drugo. Ako je moguće, udaljim se, ostavljajući publiku da se sama snalazi. Tu onda procveta mala barter ekonomija. Swap ongoing Public intervention, installation Most photographs are never looked at after they have been taken. Most are looked at only while the screen is on. The printed picture is mainly a marketing tool. Swap is a project about exploring the value people assign to printed photographs. It is an ongoing project, set up in different countries and aimed at the general and unexpected public, i.e. passers-by. A selection of small (5 x 7 cm) photographs are arranged on a table in a busy public space. I add an instruction in English and the local language stating that anyone is welcome to take a photo if they like, but they should leave another item to replace it on the table. Ideally, I try to withdraw from the situation and leave it to the public. This produces a small bartering economy.