BIBLIJA, 2009.
Knjiga u postamentu (štampa na papiru, kožni povez, drvo, klirit), 170 x 70 x 47 cm. Rad predstavlja likovno-semiotičku reinterpretaciju kanonskog teksta Biblije i funkcioniše kao poziv za povratak dubljim i potisnutim slojevima predstavljanja i značenja, problematizujujući strukturu i mehanizme funkcionisanja jezičkog koda, njegovih mogućih diskursa, recepcije i interpretacije. Intervencija izvedena u radu ogleda se u transformaciji tekstualnog u vizuelno, postupkom dealfabetizacije pisma. Grafeme su zamenjene fotografijama izgovaranja fonema. Pisani znaci alfabeta ukinuti su kao simbolički i grafički ekvivalenti glasova. Nizanje fonolabijalnih sličica (koje podseća na raster, matricu ili binarni šablon) stvara iluziju kretanja usana I vizuelno aktivnog govora. Stavljanje teksta u pokret učinilo je da on vizuelno progovori i formalno oživi zauzimajući aktivan odnos prema čitaocu. Kanonski tekst je na ovaj način provokativno razobličen upisivanjem i penetriranjem ženskog i individualnog u domen patrijahalnog i opšteg, čime je kanon zapravo detronizovan i istovremeno učinjen duboko individualnim. Bele kožne korice ističu ovozemaljsko i plotsko postojanje koje sugeriše očišćenje od upisanih religijskih asocijacija i podela nastalih religijsko-političkim interpretacijama u vezi s ovim svetim tekstom.

TRANSSUPSTANCIJACIJA, 2010/2011.
Kolaž u postamentu (papirni novac, drvo, klirit), 85 x 152 cm. Kovanica (metalni novac), r = 29 cm; m = 1.162 gr. Konstruktivni kolažni elemenat ovog rada jeste novac (papirne novčanice i kovanice u vrednosti od 10 dinara Republike Srbije). U kolaž/kovanicu integrisana je puna nominalna protivrednost od 20 EVRA po kursu od 4. novembra 2009. Format slike/kolaža određen je na osnovu površine koju pokrivaju 185 novčanica/kovanica od po 10 dinara (prema tadašnjem kursu), kao i na osnovu srazmere novčanice od 20 evra. Rad je kontekstualizovan kao međužanr likovnog i konceptualnog dela, s jedne strane operišući s reprezentativnim potencijalima slike (kolaž kao tehnika prikazivanja i montažni oblik proizvodnje značenja simbolički povezanih vrednosti), dok je s druge strane konceptualno transponovanje postignuto transfiguracijom vrednosti (materijala (novca) i umetničkog dela). Vreme i trud koji su potrebni da se napravi jedna ovakva novčanica/kovanica komentariše i problematizuje vrednost mašinski štampane novčanice (originala), vrednost samog umetničkog dela, kao i transpoziciju – odnos originala, kopije, falsifikata i slike. Metode primenjene u produkciji novčanice/kovanice: sečenje, lepljenje, autogeno varenje (čisto topljenje bez primese drugih metala), kovačka obrada, brušenje, poliranje.

HRONOTOP: REMONT, 2014
Site-specific instalacija Materijal: 3500 metara vunice, 1500 kom. eksera različitih dimenzija, video projekcija, dvanaestokanalna audio instalacija Rad je baziran na kulturi sećanja, odnosno memorije jednog izlagačkog prostora (REMONT galerija, Beograd, 2014.), i predstavlja rezultat praćenja i arhiviranja fizičkih odnosno mentalnih tragova života galerije u toku jedne izlagačke sezone. Izveden je na osnovu materijala prikupljenog u vidu foto, audio dokumenata i skica, pripremanih tokom godinu dana mapiranja svake izložbe kao svojevrsne promene galerijskog prostora. Angažujući ceo izložbeni prostor dominantnu celinu instalacije čini crtež-skulptura u formi vunenog veza (ručnog rada), utkanog ekserima u sve konstruktivne površine galerije (zidove, pod i plafon). Mapa nedostajućih objekata, upražnjenih mesta i odsustava praćena je kakofonijom simultano emitovanih ambijentalnih, audio zapisa svih (12) otvaranja, kao i video projekcijom višeslojne fotografske rekonstrukcije svih (12) postavki sa glavnog izložbenog zida. Likovnom interpretacijom i vizuelizacijom različitih slojeva vremena suprotstavljen je fizički i konceptualni prostor galerije, tendenciozno ga označavajući zahtevom posebne perceptivne pažnje. Prostor galerije instalacijom je senzibilisan i pretvoren u interaktivno polje šuma (buke) napadajući recipijente “prazninom” kao i nagoveštajima potencijalnih ishoda u domenu fizičkog pristupa i percepcije samog galerijskog prostora. Radom su s jedne strane testirani potencijali memorisanja i arhiviranja u kontekstu umetničkog pripovedačkog prostora, i pokrenuti narativi o tradiciji, jeziku, formi (kodu) galerijskog izlaganja i izražavanja, kao i narativi o vremenu, prolaznosti, praznini u kontekstu statusa i funkcije umetnika i umetnosti.