DUPLI CVETOVI (2010-11)

Rad se bavi reinterpretacijom medicinskih fotografskih snimaka žena sa kraja 19. i početka 20. veka. Naslov rada referira na termin koji je Jozef Brojer u “Studijama o histeriji”, objavljenim zajedno sa Frojdom 1895. godine, upotrebio kao metaforu za histeričnu ženu, kao primer zavodljive ženske abnormalnosti. Fotografski snimci pacijentkinja preuzeti iz medicinskih knjiga,
montirani su sa objektima, biljakama i životinjama koje u holandskom slikarstvu 17. veka imaju precizno kodirano simboličko značenje. Prvobitna funkcija medicinskih fotografskih portreta kao navodno objektivnih ilustracija psihičke bolesti, moralne korupcije i seksualnih anomalija, se kroz ovu intervenciju destabilizuje i dovodi u pitanje. Značenje pojedinačnih portreta se dekonstruiše uvođenjem stranih elemenata. Tako se zamagljuje granica između “normalnog” posmatrača “patološkog” bolesnika.

Printovi različitih dimenzija i dve projekcije bez tona.

ŽENE POD TENZIJOM (2010-11)

Rad istražuje kulturne strategije u izgradnji ženstvenosti, seksualnosti i želje, kao i normalnosti kroz preispitivanje (pseudo)naučnih i društvenih praksi implicitno prisutnih u filmovima, fotografijama i pisanim dokumentima sa kraja 19. i početka 20. veka. Polazište za rad predstavlja 1895. godine objavljena knjiga “Nenormalna žena” samozvanog naučnika Artura Mekdonalda, čija je namera bila da proučava granični poremećaj ličnosti kod žena, ne u okviru institucija, nego u opštoj populaciji. Sve što odstupa od ove norme označio je kao devijantno i nenormalno. Ljubav je po Mekdonaldu opsesija i izvor emocionalnog ekscesa, “jedan od najčešćih uzroka mentalne, fizičke i emocionalne aberacije”. Da bi prikupio materijal za svoje istraživanje, Mekdonald je objavio lični oglas, pozivajući dame na korespondenciju u kojoj će izneti svoje stavove o ljubavi, opisati intimna iskustva i očekivanja.
Fragmenti iz ukupno jedanaest savremenih pisama su montirani u jedinstveni narativ, koji čita kompjuterski generisan ženski glas. Instalacija se zasniva na montaži tonskog zapisa sa dekonstruisanim arhivskim filmom kompanije Edison iz 1904. godine, kojije tipičan primer ranih filmova potere. U ovom slučaju, čoveka koji je preko oglasa tražio ženu, progoni jedanaest žena kroz različite lokacije. Eliminišući uzrok potere progonjenog muškarca, kao i trenutak razrešenja kojim se takvi filmovi konvencionalno završavaju, hajka se pretvara u histeričnu, nelogičnu akciju. Tempo filma, kao i zvučnog zapisa su usporeni u tolikoj meri da su dobili gotovo hipnotički kvalitet.
Sastavni deo instalacije su dve fotografije žena tokom histeričnog napada koje su markirane čiodama u boji, koje referiraju na istorijsku praksu istraživanja praga bola kod pacijentkinja pod hipnozom.

Crno-beli video sa tonom (17:24 min), crvena zavesa, 2 digitalna printa, 76x140cm, sa crvenim, crnim i belim čiodama, publikacija sa tekstovima.

ETAT NORMAL (2008-9)

Rad se bavi istraživanjem granica autoportreta i preispitivanjem mogućnosti mapiranja tela u smislu sticanja znanja i formiranja jednoznačnog detereminističkog diskursa o telu. Ubrzo nakon njenog izuma, fotografija je bila primenjena u medicini (Dišen de Bulonj, Šarko). Ove naučno-fotografske studije lica nisu nisu bile estetske reprezentacije pojedinaca koje su isticale individualnost, nego evidencije afekata i izvanrednih emocionalnih stanja. Njihov cilj je bio uspostavljanje normativnog sistema koji nedvosmisleno razdvaja normalna mentalna stanja od nenormalnih.

Razjapljena usta predstavljaju dominantni motiv mojih autoportreta, nastalih u momentima ekstaze kada nisam imala racionalnu kontrolu nad sobom. U vizuelnom kanonu istorije umetnosti, razjapljena usta se izjednačavaju sa gubitkom identiteta. Orgazmično lice podriva pokušaje normiranja, jer ostaje ambivaletno i nečitljivo. Pored autoportreta u ekstatičnom stanju, rad čine režirane fotografije, koje direktno referiraju na Dišenove eksperimente sa elektičnim manipulacijama lica. Poput Dišenovih dioda, ruka moga partnera dodatno deformiše moje ekstatično lice u svojevrsnu dvostruku grimasu. Osim toga, preuzimam Šarkoove medicinske fotografije histeričnih žena i lepim moja ekstatična lica preko njihovih, poništavajući njihovu prvobitnu normativnu funkciju. Video rad je baziran na fotografijama, a preuzima strukturu Šarkoog kanonskog razvoja „potpunog i pravilnog velikog histeričnog napada“.

Lambda printovi, uramljeni, 30 x 40 cm, 40 x 60 cm i 60 x 80 cm, video projekcija, tonska instalacija.

O meni

Paula Muhr  (rođena 1977. u Subotici) živi u Berlinu, Nemačka. Diplomirala je fotografiju na Akademiji umetnosti BK u Beogradu, magistrirala na Akademiji primenjenih umetnosti u Beogradu. Paralelno je studirala književnost i teoriju književnosti na Filološkom fakultetu u Beogradu. Završila je postmagistarske studije fotografije na Akademiji likovnih umetnosti u Lajpcigu, Nemačka. Skorije izložbe uključuju samostalne izložbe u Centre national de l’audiovisuel u Luksemburgu, Kunstverein u Lajpcigu, Delikatessenhaus Galerie u Lajpcigu i Galerija Photon u Ljubljani, Slovenija. Izlagala je u okviru Photomeetings Luxembourg, Septembre de la Photographie Lyon 2008,  i učestvovala u grupnim izložbama u institucijama poput Kunsthaus Dresden, Museum auf Abruf u Beču, Kunsthalle u Lajpcigu, Overbeck-Gesellschaft Libek u Nemačkoj, Kunstgarten u Gracu i Muzeju moderne i savremene umetnosti u Liježu. Dobitnica je prve nagrade na međunarodnom festivalu fotografije u Lajpcigu u Nemačkoj 2007, sittcomm-award 2007, Pepinieres Europeennes rezidencijalnog granta, kao i produkcionog granta nagrade Dimitrije Bašičević Mangelos 2009. Njene fotografija su objavljene u časopisima Capricious (New York), Fotograf (Brno), Purple Journal (Pariz), Waterfall (Tajvan).

Web site

paulamuhr.de